Met glans omgeven

Medegelovigen,
" In die tijd nam Jezus Petrus, Jacobus en diens broer Johannes met Zich mee, en bracht hen op een hoge berg, waar zij alleen waren. ” ( Matt.17,1)
Niet zonder reden heeft de Heer deze drie leerlingen meegenomen naar deze bijzondere plek.
Hij kent de mens en zijn angsten.
De angst voor de dood, de angst voor het onbekende vinden we heel vaak terug bij schrijvers, filmmakers en ook kunstenaars.
Er gaat van de dood iets mystieks uit, iets ongrijpbaars.
Iets wat ons boeit, zoiets belangrijkrijks dat er over geschreven en gefilmd wordt.
De dood is iets dat bij het menselijk leven hoort.
Het is het uiterste en we doen er dan ook alles aan om er aan te ontkomen.
Hoewel tegenwoordig al heel vaak de dood wordt bespoedigd en dan als een welkome verlossing wordt gezien.
Ja, men laat zelfs de dood komen op een zelfgekozen tijdstip.
Maar waarom kan de mens niet ontkomen aan dit genadeloze einde van het aardse leven.
Daarom zoeken we telkens weer naar verklaringen waarom ons dit overkomt.
Maar dit zoeken naar…, kan grote gevolgen hebben voor ons leven.
Het kan leiden tot hopeloosheid en doemdenken.
Maar als gelovigen zouden wij hier niet aan toe hoeven te geven, omdat Christus ons verzekerd dat de aardse dood niet het einde is.
Dat ons leven niet ophoud te bestaan, maar dat de dood een begin is van totaal iets nieuws.
Van een nieuw leven, dat begint over de grens van de dood heen en eeuwig zal duren.
En toch hebben we het vaak moeilijk met het sterven, ook als gelovigen.
Het idee dat we alles los moeten laten, alles wat je dierbaar is, is voor velen zwaar.
Daarom willen we de regie zelf in handen, maar toch is ook dan de dood het eindstation van dit aardse leven.
Broeders en zusters, wie niet kan geloven in een God van liefde is overgeleverd aan een veelvoud van dwaze opvattingen, handelingen en rituelen.
De mensen maken zich vooral bezorgd over de manier van sterven en niet zozeer over wat erna komt.
Zo blijft de dood een angstaanjagend gebeuren en als je niet kunt geloven in een liefdevolle God die je opvangt, dan is de dood absoluut een nederlaag.
Dan is niet alleen de dood zinloos, maar ook het leven zelf!
Hoeveel liefde spreekt er vandaag niet uit het handelen van Jezus, voor Zijn leerlingen en voor ieder die Hem volgt.
Je kunnen overgeven en toevertrouwen aan een God van liefde vraagt openheid en bescheidenheid.
Jezus liet aan Zijn leerlingen het nieuwe leven zien, het licht dat straalde op de berg Thabor.
Dat licht wil Hij ook over ons laten schijnen om zo onze angsten voor lijden en dood weg te nemen.
Hij bracht ons een boodschap van hoop en bemoediging.
Dat wij zijn geschapen voor een geluk dat geen grenzen kent.
Dát is de weg die wij gaan naar Pasen, het feest van het nieuwe leven.
Het feest van het licht dat in de duisternis schijnt.
Zoals in het Exsultet tijdens de Paasnacht wordt gezongen:
 
" Exsúltent divína mystéria:et pro tanti Regis victória tuba ínsonet salutáris.Gáudeat et tellus, tantis irradiáta fulgóribus:et ætérni Regis splendóre illustráta,tótius orbis se séntiat amisísse calíginem.”
 
" Weergalmen nu vreugdevol de goddelijke geheimen en voor de zegepraal van een zo’n verheven Koning weerklinkt de heilbazuin. Verblijde zich ook de aarde door zo’n schitterende glans omstraald en door de luister van de eeuwige Vorst beschenen, voelen zij dat over heel het heelal de duisternis verdwenen is. ”
Moge deze glans, dit eeuwige licht, ons straks verlichten.
Amen.
 
Hans Smits
 

  Afbeelding invoegen