Hij kreeg innig medelijden

 
Broeders en zusters in Christus,
Als wij het evangelie van deze zondag lezen valt het op dat Lucas heel weinig aandacht besteed aan de overleden jongen, maar meer aan degene die achterblijft, de moeder van de jongen.
Zij draagt als weduwe haar enige zoon naar het graf en het lot wat haar overblijft is armoede en eenzaamheid.
Haar enige hoop wordt naar het graf gedragen, niemand zal nog voor haar zorgen, niemand haar meer verdedigen.
"Toen de Heer haar zag, kreeg Hij innig medelijden met haar en zei tot haar: Ween niet! ”. ( Lc.7,13)
Het verhaal is een heel dubbel verhaal, het gaat over de weduwe die de dood heeft gezien maar ook over Jezus die de dood heeft gezien.
Telkens komt hier het woord: "dood" heel sterk naar voren.
Het lijkt er een beetje op dat Lucas ons een vraag wil stellen: wat is de dood en wanneer zijn we dood?
Is de dood een definitief einde en is daarmee alles afgelopen?
Is dan alles voorgoed voorbij?
  

Afbeelding invoegen
Hierop kunnen en mogen wij als christenen nu heel gemakkelijk antwoorden: "nee, de dood heeft niet het laatste woord, het is een overgang naar het eeuwige Leven”.
Maar stel nu, dat de dood inderdaad iets heel anders zou zijn en wel het leven hierbij zou ophouden.
Als er geen toekomst meer is, als de dood zou betekenen dat hierbij alles eindigt, elke hoop verloren is en elke droom die we hebben in duigen valt.
Ja, dan is de weduwe, waarover geschreven wordt in het evangelie, inderdaad als een mens zonder toekomst, je kan haar afschrijven, haar uitschrijven bij de burgerlijke stand, haar bestaan houdt dan op.
Zo gaat het ook als de aardse dood het laatste is.
Dan heeft de mens geen zicht meer op God, geen verlangen meer naar een toekomst, dan zullen wij moeten spreken over een Godsverduistering. Een levensboek zonder een gelukkig einde.
Van deze Godsverduistering moet de mens ontdaan worden en Lucas wil hierbij helpen.
De rouwende stoet van Naïn is voor Lucas een uitdaging om iets over de aardse dood te zeggen.
Een rouwende stoet verlaat de stad en straalt dan ook uit dat het geen toekomst meer heeft.
Geen toekomst meer voor alles wat geroepen is om liefde te geven en te ontvangen.
Deze stoet komt Christus tegen die liefde en toekomst predikt, maar is die boodschap van Hem dan ook ten dode gedoemd?
Zal deze stoet van uitzichtloze, van troosteloze en hopeloze mensen, genezen worden door de ontmoeting met Jezus, die leven en hoop geeft?
Zal deze ontmoeting een ommekeer zijn?
Zodat deze mensen opnieuw gaan geloven in de toekomst, dat er na vandaag ook nog een morgen komt?
Jezus raakt de lijkbaar aan en zegt: "Jongeling, Ik zeg u: sta op!
En de dode ging overeind zitten, en begon te spreken.
En Jezus gaf hem terug aan zijn moeder.
Dit was de ommekeer van dood naar leven, van geen uitzicht meer, naar een toekomst.
En Lucas sluit het evangelie af met de woorden: "vrees greep allen aan, en zij verheerlijkten God en zeiden: Een groot profeet is onder ons opgestaan, en: God heeft zijn volk bezocht. " (Lc. 7,16)
Ja, beste mensen, kan de mens van nu nog geloven, ondanks de zichtbare tekenen van de dood?
De boodschap van dit wonder van Naïm is: dat het leed van de mensen, Jezus ter harte gaat.
Dat Hij is gezonden om mensen in hun leed bij te staan en openbaart zo de goedheid en liefde van God die de mens niet alleen achter laat.
Voor ons betekent dit verhaal dat Christus nog altijd medelijden heeft met hen die verdriet hebben.
Overal waar de dood ongenadig toeslaat en mensen uit elkaar gerukt worden, daar lijdt God met hen mee.
Want God wil de dood niet, Hij wil dat mensen leven!
Maar leven wij met de verrijzenis voor ogen of als mensen die zeggen het allemaal wel te zullen zien na de dood of helemaal niet geloven in de verrijzenis?
Zonder geloof in de verrijzenis blijft het geloof steken in het hier en nu!
Dat we hier en nu gelukkig zijn, welvaart hebben en gezond zijn.. ja, dat is iedereen gegund, maar wat als er tegenslagen komen, kan dan het geloof nog troost bieden?
Nee, want juist ons geloof in de verrijzenis geeft standvastigheid, kracht om moeilijkheden in het leven te doorstaan en te overwinnen.
Kracht om zelfs de dood te aanvaarden.
Men is pas een echte gelovige, als er geloof is in de verrijzenis.
"Hij zal hem opwekken tot een nieuw en onvergankelijk leven”.
Medegelovigen, mogen wij ons voegen bij het geloof van de eerste christenen.
Zij geloofden in het woord van de Heer zelf: "Er komt een uur, ja, het is er al, waarin de doden de stem van Gods Zoon zullen horen en die haar horen, zullen leven”. ( Joh.5,25)
Want wie gelooft in de verrezen Heer, gelooft ook in de verrijzenis van de doden.
Moge dat verrijzenisgeloof ons sterken dat wij elkaar eens zullen weerzien bij de goede God.
Amen.
 
Hans Smits