Een stem uit de wolk

Broeders en zusters in Christus,
Het evangelie van deze feestdag begint met een veelzeggende zin: "In die tijd nam Jezus Petrus, Jacobus en diens broer Johannes met Zich mee en bracht hen op een hoge berg, waar zij alleen waren”. ( Matt.17,1)
Een berg, verheven boven het vlakke landschap, zo heft God Zich uit boven het dagelijkse leven van de mensen.
Zoals het leven beneden in de wereld vaak glansloos is en kan eindigen in vernedering, lijden en dood, zo laat Jezus zien dat hetzelfde leven na de verheffing heel anders zal zijn.
Wat we vandaag zien is een gebeuren dat zo onuitsprekelijk is dat ze ver boven alle mensenverstand uitgaat.
Petrus is er zo door geraakt dat hij alleen nog maar wartaal kan spreken en komt zelfs met het idee om drie tenten te bouwen.
Hem overkomt datgene wat er met elk mens gebeurt als die onder woorden wil brengen wat hij of zij beleefd in het gebed en contact met God.
Wat hier de apostelen beleefden moest voor hen een houvast zijn voor de toekomst.
Voor alle tegenslagen die zij te verduren zullen krijgen, ze zullen veracht, verstoten en bedreigd, ja zelfs gedood omwille van hun geloof.
Jezus was onderweg met hen naar Jeruzalem en bleef zijn leerlingen vertellen over Zijn lijden en dood.
Het maakt hen mismoedig.
  

Afbeelding invoegen
Er komt straks een tijd dat ze alleen verder moeten en hieraan voorafgaand de vernedering en dood van hun Heer.
Ze kregen het gevoel dat de grond onder hun voeten ging wegzakken, weg was hun ideaal voor de toekomst.
De toekomst was een trieste weg tegemoet gaan, maar juist dan moeten zij krachtig zijn, vol geloof en vertrouwen.
Daarom neemt de Heer hen mee de berg Thabor op om te laten zien dat niets van hun ideaal stuk was.
Ze mochten hun Heer zien, gekleed in een mantel, wit als sneeuw, als teken van Zijn toekomstige overwinning op alle ellende en kwaad, op lijden en dood.
Dan kan het een verademing zijn wanneer je een moment boven het alledaagse uitgetild wordt en je even mag zien waarom je op de ingeslagen weg kunt doorgaan.
Medegelovigen, we leven in een wereld en een samenleving, waarin we om ons heen veel ontmoediging en teleurstelling tegenkomen.
Ook in de kerk weten de mensen steeds minder raad met wat er gaande is, verbazing over zoveel vernieuwing, wat altijd vertrouwd en heilig was is bijna niet meer herkenbaar, veel verwarring en onzekerheid.
Daarnaast de ellende in het persoonlijk leven van velen.
Mensen die door ziekte of een andere oorzaak in een donkere put vallen en nauwelijks licht zien, die worden getroffen door allerlei ellende en rampen.
Mensen die elkaar naar het leven staan, het leven van een medemens tot een hel maken.
Dan ga je toch denken: waarom doen mensen dit elkaar aan?
Dan snakken wij er naar om even boven op de berg Thabor te staan en op adem te komen.
Beste mensen, Mattheüs heeft het Thaborverhaal opgeschreven om aan ons door te geven, om in die moeilijke momenten Christus te zoeken, bij Hem te ervaren dat zelfs het diepste duister nog Zijn licht blijft schijnen?
Ja, met Hem mogen en kunnen wij het leven aan de voet van de berg achter ons laten.
Hij gaat met ons mee en biedt uitzicht.
Uitzicht op een eeuwige heerlijkheid waar wij voor altijd gelukkig zullen zijn.
Amen.
 
Hans Smits