_3.jpg)
Stigmata H. Franciscus van Assisi*
|
De indrukken van de STIGMATA/wonde-tekenen van de heilige FRANCISCUS van Assisi.
In deze dagen vieren wij drie kruisfeesten: op 14 september hebben wij de verhevenheid van het Kruis leren kennen: in het Kruis is Zaligheid, leven en Verrijzenis”.
Op de volgende dagen zagen wij, hoe een schepsel en wel het verhevenste op aarde met het Kruis in verbinding treedt door medelijden (Zeven Smarten van Maria).
Vandaag zien wij een heilige zo in de geest met de Gekruisigde verenigd, dat hij uiterlijk de wonde tekenen van de Heer ontvangt.
De Kerk verkondigt ons ook het bijzonder pedagogisch doel van het feest: toen de wereld in de liefde tot de Gekruisigde begon te verkoelen, vernieuwde GOD de wonde-tekenen van de Heer in het vlees van deze heilige, om onze harten in de liefde tot CHRISTUS te ontvlammen.
– Dit wonderbaar feit van het indrukken van de wonde-tekenen is van alle kanten en onweerlegbaar bewezen, vooral aanstonds na de dood van de heilige. |
|
Toen de verschijning na een geheimzinnig en vertrouwelijk gesprek verdween, bleef in het hart van de heilige een buitengewoon sterke liefdesgloed achter; aan zijn lichaam echter liet de verschijning een wonderdadig teken van het lijden van CHRISTUS achter., alsof op de voorafgaande smeltkracht van het vuur een afdruk als van een zegel gevolgd was.
Aanstonds kwamen de wonde-tekenen van de nagels aan zijn handen en voeten, waarvan de koppen binnen in de handen en op het bovenste gedeelte van de voeten zich verhieven en waarvan de punten op de zolen van de voeten en op de rug van de handen naar buiten staken.
Ook zijn rechterzijde was als door een lanssteek doorboord en omgeven door een rood litteken, waaruit dikwijls zijn heilig bloed vloeide, dat zijn kleren bevochtigde.
Franciscus nu was door dit buitengewone, nieuwe, sinds oudste tijden ongehoord wonder, een nieuwe mens geworden, gesierd door de wonde-tekenen van de Heer; Hij daalde van de berg af, het beeld van de Gekruisigde niet in een stenen of houten tafel door kunstenaarshand gebeiteld, maar door de vinger van God in zijn eigen vlees ingeprent, met zich dragend”.
De Wonde-tekenen van CHRISTUS (Stigmata) en wij: Bij slechts zeer weinig heiligen wordt een gebeurtenis uit hun leven tot onderwerp van een feest gemaakt als bijv. bij de Apostel Paulus zijn wonderbaarlijke bekering (Handelingen 9);
Dit geschiedde omdat die bekering voor de Kerk van zo groot gewicht was.
Eigenaardig echter is het feest vandaag, dat het indrukken van de Wonde-tekenen van de heilige Franciscus in het middelpunt plaatst.
Het bewijst ons, hoe hoogste vereniging met CHRISTUS bij een mens kan voorkomen.
De betekenis van het indrukken der wonde-tekenen van Christus is wel deze, dat in Franciscus het "ik” volledig in Christus is opgegaan, zo dat hij een tweede Christus werd.
Hij heeft het woord van Paulus waar gemaakt: "Met CHRISTUS ben ik aan het kruis gehecht; dus ik leef niet meer, maar CHRISTUS leeft in mij (Galaten 2,19).
Wij kunnen niet wensen dat ons een zelfde wonder ten deel valt.
Want dat zijn hoogtepunten van de Heiligheid.
Maar op de onderste trede van deze vereniging met Christus moeten ook wij staan.
Ook wij moeten ons steeds meer in de betoveringsfeer van Christus begeven, wij moeten ook door christus aangegrepen worden…de weg tot de ware vereniging met Christus is een dubbele.
De ene gaat van ons uit, de andere van God of Christus.
De eerste is de weg van de ‘Navolging van Christus’, die de Heer zo dikwijls heeft gewezen:
Wij moeten volledige Christenen worden;
wij moeten Zijn gebod, de Liefde, onderhouden;
wij moeten ons van de wereld en zijn vangarmen losmaken.
Dat heeft Franciscus tot de uiterste consequentie verwezenlijkt.
Hij heeft het ‘ik’ volledig uit het vat van zijn ziel geschept en heeft Christus erin gegoten.
Maar dat is slechts de weg van de mens geweest, die zou op geen stukken na tot die hoogte geleid hebben.
De veel belangrijkere weg is die, welke CHRISTUS in onze zielen begaat;
Overweging en verzonken zijn in een psychologisch verenigd zijn, navolging van Christus is vereniging in wil en daad.
Metafysische vereniging geeft de Kerk ons in haar Geheimen en genademiddelen en dat één worden, ja, die stigmatisatie is de wezenlijke en die waardig is om nagestreefd te worden.
Door de GENADE worden wij werkelijk in CHRISTUS ingedeeld, ingelijfd.
Dat is de grote zending van de Kerk: deze inlijving steeds inniger tot stand te brengen.
Wij worden steeds dieper in het gebied van Christus getrokken.
De eerste schrede was het Doopsel;
toen is het indrukken van de wonde-tekenen van Christus begonnen;
het Vormsel, de priesterwijding zijn nauwere kringen.
De Eucharistie/Heilige MIS van iedere Zondag heeft de bijzondere taak deze inlijving van Christus te voltooien.
Het is een langzaam, maar zeker binnendringen of liever binnengetrokken worden naar het middelpunt van de kring van Christus.
Dat is de Liturgische weg tot onze stigmatisering.
Wij dragen dan werkelijk, niet psychologisch, de Wonde-tekenen van Christus in ons lichaam.