Blijf volharden in het geloof

 
Broeders en zusters in Christus,
Van alle kanten wordt ons voorgehouden dat we eerbied en respect moeten hebben voor anderen, voor mens en dier, voor het milieu.
En dat is goed, want eerbied is één van de vruchten van de Heilige Geest.
Klinkt allemaal prachtig, maar is de werkelijkheid ook wel zo, maakt men echt geen uitzonderingen?
Het beginnend en het eindigend mensenleven worden hier dus niet bij gerekend.
Het ongewenste, het ongeborene en de lijdende mens, hebben zij geen eerbied verdiend?
En hoe staat het met de eerbied en respect voor God?
Want van Hem komt uiteindelijk alle menselijke en natuurlijke eerbied en respect, maar wat is de mensen waard?
Men heeft tegenwoordig de mond vol van "spiritualiteit” en "zingeving” .
Hoeveel aandacht is er wel niet voor diepere en hogere waarden van het leven, maar blijkbaar is dat iets heel anders dan het geloof in een persoonlijke God.
Eerbied, respect en spiritualiteit zijn vrijblijvend, daar kun je wat aan doen als je zin hebt, maar het geloof in een God in drie Personen is bindend.
Als we die band loslaten, zakken we weg in het diepe, zoals ook Petrus in het evangelie van deze zondag.
Zijn geloof was zo sterk dat hij bij een zware storm uit de boot durfde te stappen en naar Jezus toe te lopen, maar toen zijn angst voor de hevige wind, het won van zijn vertrouwen op Christus, begon hij te zinken en schreeuwde: "Heer, red mij”.
Pas nadat Jezus hem gered had en de storm was gaan liggen wierp hij en met hem de andere leerlingen, zich voor Jezus op de knieën en zeiden: "Waarlijk, Gij zijt de Zoon van God”.


Petrus is de eerste gelovige die wankelt tussen geloof en ongeloof.
De ene keer zweert hij dat hij zelfs bereid is met Christus te sterven en de andere keer gaat hij, als het hem te warm onder de voeten wordt, uit lafheid Christus verloochenen.
Toch wordt hij de rots van geloof en zal hij tijdens zijn leven ervaren dat geloof een gave is en dat dat geloof een levenskracht bezit.
Uit ervaring weten we dat geloven in ”iets” bergen kan verzetten.
Geloven we er niet in dan zal het met dat "iets” gauw afgelopen zijn.
Het vallen van Petrus de steenrots, één van de groten, mag voor ons kleinen een troost zijn als wij zo af en toe struikelen.
Menselijker kan het niet!
Wat Christus van ons vraagt is geloof en vertrouwen: " Weest gerust, Ik ben het, vreest niet”.
We zien geloof en ongeloof tot in de hoogste rangen, zelfs bij pausen, bisschoppen en priesters.
Ze werden en worden verteerd door cariérrezucht.
Maar, als we eenmaal voor de rechterstoel van God staan, en dat geldt ook voor de pausen, bisschoppen en priesters, zal ons maar één vraag gesteld worden: "Wat hebt gij gedaan met de kostbare schat van het geloof dat u geschonken werd?”.
Wij moeten er voor waken de kostbare schat van het geloof te bewaren, als er iets tegen de ware Leer en het Geloof indruist, ook al zijn het uitspraken van pausen, bisschoppen of priesters, dan moeten wij ons eigen geweten volgen en voor de kostbare schat van het geloof kiezen, trouw blijven aan God.
Geloof vraagt namelijk trouw en volharding!
En juist dat toont onze eerbied voor God, juist daarin zal blijken dat de band met God ook iets mag kosten, dat het ons iets waard is.
Het vraagt van ons dat wij meer op Hem moeten vertrouwen dan op onszelf.
Zoals Petrus, wiens verstand hem zei dat hij dit niet kon, maar wiens geloof hem uitnodigde om over het water naar de Heer toe te gaan.
Beste mensen, Gods genade werkt zacht en onopvallend.
Wat Hij nodig heeft dat is een gelovig en liefdevol hart, dat leeft van trouw en volharding.
Amen.

Hans Smits