Woestijnervaring

Broeders en zusters in Christus,
 
Hoe dikwijls wordt er op TV en in allerlei reclamebladen en tijdschriften geen betoog gehouden om onze overbodige kilo’s kwijt te raken?
Maar u begrijpt het vast wel, nee, deze manier van vasten heeft natuurlijk helemaal niets te maken met de kerkelijke vastentijd.
De vasten, de versterving ,als voorbereiding op het hoogfeest van Pasen.
Het grootste en mooiste feest van het kerkelijk jaar.
 

Voorbereiden op Pasen wil zeggen: je vrijmaken van een te grote afhankelijkheid van de materiële dingen.
Zo kunnen we ons helemaal openstellen voor het Nieuwe Leven dat Christus ons wil schenken.
Zo kunnen we ons helemaal God concentreren.
En dat is , wat het evangelie ons vanavond wil zeggen.
Elk jaar opnieuw wordt er op de eerste zondag van de 40 dagentijd het verhaal voorgelezen van de bekoringen van Jezus in de woestijn.
En dat is niet voor niets!
Het is voor ons niet zo moeilijk om ons in te leven in een leven in de woestijn.
De woestijn is een plaats waar niets groeit, een enorme drukke hitte, geen weg of boom, om aan te geven waar je naar toe gaat of vandaan komt: totale stilte.
Honger en dorst, eenzaamheid en verlatenheid is de macht die over je heerst.
In de woestijn kun je niet leven zonder angst, je voelt als het ware de grenzen van je bestaan, je moet vechten, dag in dag uit.
In zo’n eenzaam gebied kan de mens zich helemaal concentreren op God.
God spreekt daar Zijn eigen taal, direct tot het hart van de mens.
Een plek waar niet de wereld overheerst, zoals dit ook al vaak in de kerk het geval is, maar een plek waar we niet afgeleid worden door invloeden en maaksels die komen uit deze wereld die ons kunnen omklemmen.
In de bijbel wordt de woestijn dan ook heel vaak een plaats van Godsontmoeting genoemd, daar waar de mens het meest God kan ervaren.
In de Bijbel zien we grote, krachtige figuren die zich terugtrokken in de woestijn: Mozes – 40 dagen in het woeste gebergte van de Sinaï en Elia liep 40 dagen en nachten door de woestijn en niet te vergeten de voorloper van Christus: Johannes de Doper.
En nu ook Jezus zelf, Hij moet aan het begin van Zijn openbaar leven een woestijnervaring ondergaan.
De geest drijft Hem zelfs naar de woestijn, zegt Lukas ons.
Jezus wordt overgeleverd aan honger, dorst, eenzaamheid, stilte en bekoring.
Hij ervaart de harde beproevingen.
Hij moet weerstand bieden aan de bekoorder, de duivel.
Het is daarom ook niet verwonderlijk dat de kerk ons uitnodigt om ons terug te trekken, zoals Jezus, in stilte, bezinnend op het wezenlijke van ons leven: Waar ben ik mee bezig?
Wat bepaalt mijn leven?
Hoe ervaar ik mijzelf en hoe ervaart de ander mij?
Aan welke bekoringen worden wij in ons dagelijks leven blootgesteld?
Hebben we soms het idee God niet nodig te hebben?
Lopen wij een ander gedachtengoed achterna dan datgene wat Christus ons aanreikt?
Allemaal bekoringen waaraan we weerstand moeten bieden, maar uiteindelijk komen ze allemaal op hetzelfde neer: dat wij God niet de plaats willen geven die Hem toekomt, dat wij God, geen God laten zijn.
Dat wij de gedachten van de wereld en verleidingen van de wereld boven God stellen en zo de duivel de kans geven zijn rijk uit te breiden.
Zo blijft het verhaal van de bekoringen van Christus in de woestijn ook nu, ook voor ons, nog altijd actueel.
Hij wil ons laten zien dat het kwaad geen macht over ons heeft als wij naar God gericht zijn.
Want tegen een hart dat in waarheid leeft is de duivel, is het kwaad, machteloos.
En dat, beste mensen, laat Jezus ons vanavond zien, Hij gaat een confrontatie aan met Satan, en die biedt weerstand en valt zelfs aan.
Maar Jezus geeft een duidelijk antwoord, geen discussie of vragen, geen compromie, nee, een kort en bondig weerwoord.
Zo wordt Jezus drie maal op de proef gesteld en telkens komt God op de eerste plaats.
Het lijkt heel veel op ons eigen leven.
Ook wij hebben wel eens van die momenten in ons leven van grote eenzaamheid.
Vooral situatie’s die je persoonlijk meemaakt en waar niemand kan helpen, ik denk hier b.v aan ziekte’s, momenten waarin wij geen enkel lichtpuntje meer te bespeuren valt of het afscheid nemen en gemis van iemand die je dierbaar is, het zijn nog maar enkele voorbeelden, maar heel persoonlijk is ook ons eigen stervensuur, als wij op het punt staan God te mogen ontmoeten.
Ja, medegelovigen, allemaal komen wij wel eens in zo’n woestijn van leegte, van eenzaamheid en moeten wij ons gevecht leveren.
Een periode waarin we alleen zijn met onszelf en met God.
Laten wij op dat moment denken aan Jezus in de woestijn, die daar beproefd werd door de duivel, het kwaad.
Wij mogen erop vertrouwen dat God niet toelaat dat wij boven onze krachten worden beproefd.
Want de beproevingen komen niet van God, nee, zo komen uit de woestijn van hart.
Amen.
 
Hans Smits