Liefde tot het uiterste

Broeders en zusters in Christus,
Als we zo het evangelie van vanavond horen dan denken we al gauw dat dit alleen bedoeld is voor gehuwde mensen.
Maar het gaat hier wel wezenlijk over iets dat bedoeld is voor ons allemaal.
Er zijn namelijk in dit evangelie verschillende mensen met ieder een eigen positie.
Je hebt de mensen die vasthouden aan de heiligheid van het huwelijk en van de andere kant zijn er de mensen die moeite hebben zich voor altijd te binden.
De vraag nu van die schriftgeleerden aan Jezus, is zeker geen vraag omdat ze zoveel waardering en respect hebben voor Zijn uitspraken. Nee, integendeel, het is een vraag om Hem in de val te lokken. "Staat het een man vrij zijn vrouw te verstoten”?
Maar Jezus kijkt dwars door die wijze mannen heen, die het verdiepen in Gods Woord tot hun dagelijks werk hebben gemaakt.
Jezus heeft hen helemaal door, zoals God de mensen door heeft, die proberen God op een vals spoor te zetten. 
 

Het optreden van die Schriftgeleerden heeft wel iets van de Kerk in onze tijd.
Hoe vaak vragen mensen niet: " zijn er dan geen mogelijkheden om dit of dat te omzeilen, zodat het binnen de Kerk toch mogelijk wordt”?
Worden er niet soms vreselijke kromme argumenten, verzinsels en alternatieven aangedragen en uitgevoerd om regels en wetten van de Kerk te omzeilen”?
Maar Jezus nu gaat met Zijn antwoord veel dieper dan wat die Schriftgeleerden maar kunnen bedenken.
Hij gaat om alle wetten en voorschriften heen en gaat terug naar de oorsprong van de mens.
De mens geschapen als man en vrouw, om zich samen te binden in de liefde.
Een liefde die veel dieper gaat dan welke wet of uitspraak dan ook, niets kan hier tussen komen omdat het een liefde is die door God zelf in het hart is gelegd.
En die liefde is van Goddelijke aard, het is een hele andere liefde als die van deze wereld.
Het ideaal dat Jezus voorhoud is heus geen gemakkelijke, het is er één waarvoor je moet vechten.
Hierdoor worden mensen juist heel intens met elkaar verbonden, ze vullen elkaar aan en worden volkomen één.
Heel sterk voel je dat als je voor een uitvaart bij de nabestaande komt.
Ik zie dan het intense verdriet van een echtgenoot of echtgenote, die afscheid heeft moeten nemen van iets wat hem of haar het dierbaarste was in het leven.
Er is iets van hen zelf weggenomen, iets uit hun eigen ziel weggesneden.
Dat dierbaarste was ze hadden, een goddelijke liefde en van die liefde is een deel weggevallen.
Zelfs zo dat hij of zij zelf nog nauwelijks wil verder leven.
Als twee mensen zich in liefde aan elkaar verbinden, dan treden zij binnen in de liefde van God en wordt zo deze liefde een afstraling van Gods liefde.
Deze liefde, beste mensen, gaat tot het uiterste.
Denken we maar aan Jezus zelf, aan het kruis heeft Hij getoond hoe groot de liefde van de Vader voor ons is.
Hij heeft Zijn eigen Zoon aan ons gegeven en Hem zelfs in Zijn mens zijn laten voelen van God verlaten te zijn.
"Mijn God, mijn God, waarom hebt Gij mij verlaten”?
Hij heeft Zijn eigen Zoon niet gespaard uit liefde voor ons.
Het is de liefde die diep in ons hart is gelegd en die zo sterk is dat hij zelfs het leven wil geven voor de ander.
Juist in de moeilijkheden van het leven toont die liefde zijn ware gezicht.
Wie werkelijk liefheeft is bereid om alles te geven.
Zo gaat ook Gods liefde tot het uiterste en niets kan ons scheiden van die liefde.
Wie God niet meer kent zet alles in op menselijke liefde.
Dit heeft alles, broeders en zusters, te maken met een verdwijnend Godsbesef.
Alleen hij die zich richt op God, leert een liefde kennen die oneindig is, dit in tegenstelling met de menselijke liefde die evengoed mooi kan zijn, maar heel broos en zo breekbaar.
Het geloof, beste mensen, brengt ons tot de kern van de liefde.
God, die zelf liefde is en die liefde kan ons hoop geven op een toekomst waarin God en mens elkaar ontmoeten, maar ook in de liefde die mensen elkaar schenken.
Amen.
 
Hans Smits