Vrijheid in verbondenheid

Medegelovigen,

Gisteren hebben wij allen herdacht die hun leven gaven tijdens de oorlogen, allen die hun leven gaven voor onze vrijheid. We dachten aan alle ellende die aan de bevrijding in mei 1945 voorafging. Je hoorde mensen vertellen, er over schrijven, de grote eensgezindheid die er heerste, de onderlinge verbondenheid en saamhorigheid. Vandaag mogen we dankbaar zijn voor onze vrijheid, een vrijheid die heus niet altijd van zelfsprekend is, die voortkomt uit eenheid en saamhorigheid. Eenheid en saamhorigheid: de boodschap die ons ook vanavond in het evangelie wordt meegegeven: "Blijf in Mij, zoals Ik blijf in U”. Deze boodschap gaf Jezus ook aan de jonge Kerk van toen. We hebben in deze paastijd al vele verhalen mogen horen over de eerste geloofsgemeenschappen. Zij worden ook vaak afgeschilderd in een ideale toestand van eenheid, verbondenheid en zorg voor elkaar. Maar tevens is er ook sprake van spanning, misverstanden en conflicten. Het is dus heel duidelijk: de kerk van toen en de kerk van nu bestaat uit gewone mensen, met hun goede en minder goede kanten. Maar de opdracht blijft altijd hetzelfde, toen en ook nu: blijven bouwen aan de eigen gemeenschap, het ideaal voor ogen houden, dingen herzien en vooral uitzuiveren.

 

De evangelist Johannes houdt ons daarom het beeld voor van de wijnstok en de ranken.
Dat is de verbondenheid van Jezus met hen die Hem volgen en deze verbondenheid met God is van levensbelang.
Deze beeldspraak van de wijnstok en de ranken is een prachtig voorbeeld van de verbondenheid.
Alles wat Jezus doet en zegt in Zijn leven, dat doet Hij in verbondenheid met zijn Vader.
Alleen zo is het mogelijk te groeien in een echt geloof dat vruchten voort brengt.
In het leven van alle dag is het gevoel van betrokkenheid heel belangrijk, een ideale situatie voor een goede samenwerking.
Het samen inzetten voor een gemeenschappelijk doel, het onderlinge gevoel van : "we maken er samen wat van”, we staan er samen voor, en iedereen telt van hoog tot laag.
Ja,beste mensen, dat doet wonderen!!
Zonder verbondenheid kom je nergens, bereik je niets.
Zo moet het ook zijn binnen de kerk, binnen een geloofsgemeenschap, er zal altijd wel verschil van mening zijn, we zijn het lang niet altijd met elkaar eens, maar het belangrijkste is dat wij elkaar weer moeten vinden bij de wijnstok, bij de bron van het geloof.
Bij God zelf, de bron van alle leven, het is Jezus Christus die ons door Zijn woord, zijn manier van leven en sterven, door de H.Sacramenten in contact brengt met die Bron, de God van Liefde.
Met een God die niets anders wil dan een gemeenschap van mensen die groeien in onderlinge verbondenheid, die wil dat de wereld een plek wordt waar mensen gelukkig zijn.
Waar mensen lichamelijk en geestelijk vrij zijn.
Onze opdracht is om samen het vuur van iedere dag brandend te houden, opkomen tegen vervlakking, tegen alles dat ten koste gaat van de ander, de angst en veroordeling.
Dan mogen wij ervaren dat wij door Hem, de wijngaardenier, gedragen worden, dat je gewild bent, dat hij ieder van ons kent.
In Jezus blijven betekent: je helemaal openstellen voor de Liefde van Christus, door te luisteren naar Zijn Woord en te voeden met het Hemelse Brood, de Eucharistische gaven, Zijn eigen Lichaam en Bloed dat eeuwig Leven schenkt.
En ook al voelen wij ons soms droog en dor, klein en zwak, de momenten dat je verlangt afgesneden te worden als een rank, en dan is het God, de wijngaardenier, die ons weer kracht geeft, dat wij bij Hem terecht kunnen, met Hem verbonden voelen en tot ons zegt:”Blijf in Mij, dan blijf Ik in u”.
Dat is de vrucht van de wijnstok: de vreugde dat je jezelf en elkaar goed kunt doen, dat je jezelf terug vindt en thuis kunt zijn bij elkaar en bij God.

Amen.

Hans Smits