Het Franciscusschisma

Het is van ouds de taak en de opdracht van de paus van Rome bewaker en beschermer van de apostolische traditie te zijn.
Hij dient te verwoorden en te verdedigen wat de Kerk altijd geleerd heeft en als de Kerk met nieuwe uitdagingen wordt geconfronteerd, zal hij luisteren naar oplossingen die binnen de Kerk aangedragen worden en deze toetsen aan de Apostolische Overlevering.
Zo staat het pausschap in dienst van de door God geopenbaarde waarheid.
Over het algemeen hebben de pausen in de loop der geschiedenis deze taak trouw vervuld.
Zelfs wanneer ze in hun persoonlijk leven, niet onberispelijk waren (soms verre van dat zelfs), bleven ze trouw aan hun apostolische opdracht het geloof te bewaren en te bevestigen (Lc. 22, 32).
 

Afbeelding invoegen

De laatste drie jaar echter worden wij met een paus geconfronteerd die, in plaats van de gezonde leer te verkondigen, voortdurend de randen van de orthodoxie opzoekt waardoor hij meestal niet van directe ketterij beschuldigd kan worden maar wel veel mensen tot ketterse opvattingen brengt en hen in hun ketterse opvattingen bevestigt.
Hij veroorzaakt daardoor zelf een innerlijke scheuring in de Kerk, een enorme verdeeldheid die de Kerk verzwakt en uitholt.
In het verleden waren het bisschoppen, priesters of theologen die de Kerk in verwarring brachten maar steeds stuk liepen op het Petrusambt.
Nu echter is het de paus zelf die oorzaak is van verdeeldheid en verwarring en die aanleiding geeft tot ketterse opvattingen.
Een groot gedeelte van het episcopaat blijft standvastig in de leer, maar zij genieten niet de gunst van de paus.
Zijn het curiefunctionarissen dan worden ze vroeg of laat gedegradeerd en weggepromoveerd naar onbelangrijke posten; zijn het diocesane bisschoppen, dan moeten ze niet te ver hun nek hebben uitgestoken en het ongenoegen van hun collega’s op de hals gehaald hebben of een beetje te laat een maatregel genomen hebben tegen een pedofiele priester of ze vliegen de laan uit.
Geestverwanten van de paus kunnen zelfs een pedofiele bisschop de hand boven het hoofd gehouden hebben, maar blijven toch speciale privileges genieten.
Die vliegen niet de laan uit.
Plotseling zijn er allerlei bisschoppen en kardinalen die vroeger onder Johannes Paulus II en Benedictus XVI als "degelijken” zijn benoemd en die nu de meest modernistische onzin uitkramen.
De carrière en carrièregroei zijn blijkbaar belangrijker dan het heil van de zielen.
Met een variatie op de beroemde uitspraak van Hendrik IV van Frankrijk: "La faveur du pape vaut bien une hérésie.”
 
Achter de verwarring die de paus zaait lijkt een slimme tactiek te zitten (een jezuïet verloochent zich nooit).
Hij lijkt bepaalde veranderingen te willen doorvoeren die hij niet duidelijk benoemt.
Dat zou niet geaccepteerd worden.
Nu gaat hij in zijn uitspraken en geschriften op het randje van die omstreden verandering zitten.
Er ontstaan interpretatieproblemen waarop hij ook weer niet duidelijk antwoordt.
Voldoende redenen voor anderen om te zeggen dat het beleid verandert en men dus gerechtigd is een andere koers in te slaan.
Een duidelijk voorbeeld is de communie voor hertrouwd gescheidenen.
De kerkelijke discipline tot nog toe is glashelder en uitstekend verwoord door paus Johannes Paulus II in Familiaris Consortio: die communie is nooit toegestaan omdat men in voortdurende publieke zonde leeft.
Men kan slechts biechten en communiceren als men de vaste wil heeft uit elkaar te gaan of, als dat niet mogelijk is, als broer en zus te leven.
Ook dan mag men slechts communiceren op plaatsen waar hun situatie niet bekend is.
Johannes Paulus II zegt dat de Kerk niet anders kan handelen omdat het woord van Jezus zelf die het tweede huwelijk na echtscheiding echtbreuk noemt, haar absoluut geen keus laat.
Hoewel er nogal wat manipulatie was in kringen rond de paus (die zonder zijn instemming niet mogelijk zou zijn geweest) om in de laatste synode over het gezin een breuk met de traditie in dezen te forceren, is dat bij de meerderheid van de synodevaders niet gelukt.
Dan komt de paus met de zeer lijvige apostolische exhortatie Amoris Laetitia die in de beroemde voetnoot 351 de mogelijkheid naar het ontvangen van de sacramenten lijkt te openen.
Desgevraagd geeft de paus geen duidelijk antwoord.
Hij verwijst naar kardinaal Schönborn die volgens de paus een geleerd theoloog is en zijn sporen heeft verdiend als secretaris van de Congregatie voor de Geloofsleer.
Dit laatste klopt in ieder geval niet maar slordigheid is waarschijnlijk een pastorale eigenschap.
Kardinaal Schönborn vindt dat Amoris Laetitia de weg naar de communie voor de hertrouwd gescheidenen heeft geopend.
 
Tegelijkertijd legt Kardinaal Müller, prefect van de Congregatie voor de Geloofsleer, naar wie de paus normalerwijze had moeten verwijzen, de exhortatie met enige moeite in de traditionele zin uit zodat in de visie van deze kardinaal de communie voor de betrokkenen onmogelijk blijft.
Dat radicaal tegenover elkaar staan van de kardinalen Schönborn en Müller zet zich door in het wereldwijde bisschoppencollege met alle rampzalige gevolgen van dien.
De oorzaak van de verwarring is de paus zelf en hij schijnt die verwarring te koesteren om Schönborn de kans te geven de traditionele leer met de schijn van pauselijk gezag te verlaten.
Tegelijkertijd wordt het instituut voor huwelijk en gezin, door Johannes Paulus II gesticht, ontmanteld.
Vertegenwoordigers ervan werden totaal niet uitgenodigd op de Synodes voor huwelijk en gezin, terwijl zij toch de experts bij uitstek waren rond dit thema.
Met dit instituut kon de paus zijn liberale ideeën niet doordrijven.
Daarom: geen uitnodiging.
In augustus werd het instituut "gezuiverd”.
Aartsbisschop Paglia die vóór communie van hertrouwd gescheidenen is, voor een positieve waardering van ongehuwd samenwonen (hetero’s en homo’s) is nu het hoofd van het instituut geworden.
De speech bij de opening van het academiejaar zou verzorgd worden door kardinaal Sarah.
Om te voorkomen dat deze te brave dingen zou zeggen, heeft de paus de toespraak aan zichzelf gehouden.
Trouwens afgelopen week zijn alle leden van de Congregatie voor de Eredienst vervangen.
Alle degelijke leden zoals bv Burke, Ranjit, Pell, Ouallet zijn vervangen door liberalere types.
 
In het algemeen heeft bij de paus de pastoraal het primaat boven de waarheid.
Hij vindt de waarheid toch voornamelijk iets van de boekenkast, iets voor specialisten.
In het echte leven gaat het om "pastoraal”.
En pastoraal is in de ogen van Franciscus vooral "barmhartigheid” en dan wat hij onder barmhartigheid verstaat, in ieder geval los van waarheid en rechtvaardigheid.
Klassiek is pastoraal de wijze waarop je mensen helpt te leven volgens de waarheid van God, de waarheid van het evangelie, helpt te leven volgens Gods geboden.
Pastoraal is het helpen leven van de waarheid.
In de opvatting van Franciscus is pastoraal toch vooral de mensen ter wille zijn, zelfs ten koste van de waarheid, want hij is bewogen met de mens.
Hij heeft veel meer sympathie voor linkse, atheïstische figuren die opkomen voor het milieu, en de sociale vooruitgang dan voor katholieke strijders voor het traditionele gezin, tegen abortus en het homohuwelijk.
De eerste groep prijst hij de hemel in, de tweede groep negeert hij.
 
Een duidelijk voorbeeld van het primaat van de pastoraal boven de waarheid is wat hij gezegd heeft bij een bezoek aan een Lutherse kerk in Rome. Een vrouw die met een lutheraan getrouwd is, vroeg de paus of haar man in een katholieke kerk te communie mocht.
De waarheid is heel duidelijk.
Dat mag niet.
De reden is dat voor de Kerk de eucharistie een bevestiging van de eenheid is en bovendien is hetzelfde geloof noodzakelijk.
Beide voorwaarden zijn niet vervuld.
De paus echter begint de hakkelen en verwijst naar de aanwezige kardinaal Kasper die veel geleerder is en het antwoord wel zal weten.
Dan mompelt hij ook nog iets over "eigen geweten” (de dooddoener van de gemiddelde Nederlandse pastoor uit de jaren 70 van de vorige eeuw) en laat iedereen in verwarring achter.
Hij doet niet, waarvoor hij aangesteld is: hij bevestigt niet in de waarheid maar zaait verwarring.
God beware ons voor een faux pas in dezen in Lund (Zweden) aanstaande maandag.
Als dit alls lang doorgaat voltrekt er zich een heilloos schisma in de Kerk tussen katholieken en liberalen.
Dan móet dit schisma zich voltrekken wil de katholieke Kerk niet totaal desintegreren zoals bij andere christelijke denominaties die los van de waarheid zijn geraakt, gebeurd is.
Zonder orthodoxie, zonder vasthouden aan de waarheid en een leven volgens die waarheid is er geen katholieke Kerk mogelijk.
We hebben geen paus nodig die nieuwe pastorale wegen inslaat.
Hij moet pastorale wegen toetsen aan de waarheid.
Hij de "defensor veritatis” ex professo.
En aan die opdracht verzaakt hij, tot schade van de Kerk.
Laten we vurig bidden voor de bekering van de paus.
 
Pastoor C. Mennen
30 oktober 2016